Popsułem się

UWAGA! LOJALNIE OSTRZEGAM, KTO NIE LUBI MOJEGO UŻALANIA SIĘ NAD SOBĄ, NIECH ZE SPOKOJEM ODPUŚCI SOBIE CZYTANIE TEGO POSTA I PRZEJDZIE DO RECENZJI NIŻEJ!

I'm very sorry, że znowu przyjdzie czas na smędzenie. Przypomnę o tym, że na moim świętej pamięci pierwszym blogu było tego aż nadto. I dół wraca i uświadamia wam, że jeszcze nie jestem w dobrej kondycji. Psychicznej, rzecz jasna. Boli mnie od tego łeb, a sam nie umiem sobie wytłumaczyć co mi jest. W każdym razie, czuję, że coś we mnie nie gra. Sami wiecie, że dorobiłem się wielu życiowych błędów (wtrącenie: a to dopiero początek, ot co!), których nie do końca naprawiłem. Rysy zostały i nie da się ich usunąć. Niestety nadal robię to samo, i nie ma nikogo kto by mnie zatrzymał. Cóż, wielu próbowało i próbuje. Ja nie mam nic do stracenia i idę na rękę w nadziei, że to pomoże. Na razie nie odczułem pełni szczęścia w swoim życiu (wtrącenie: chyba, że wygram w "totka") i nie zapowiada się żadna zmiana. Czy Bóg mi pomoże? Nie wiem, wpierw muszę się z Nim skontaktować bo połączenie urwało się już dawno, a taśmą kabla się skleić nie da. Trzeba naprawdę chcieć, a mi chęci brakuje. Czy jestem lubiany? Nie, nie jestem. Jestem raczej upierdliwy i chwała tym ludziom, których cierpliwość starcza nawet na moją osobę. Nawet jeśli żyje się w świecie pełnym kłamstw i matactwa. Ale cóż, albo dasz komuś rękę z szansą na to, że zaprowadzi cię tam gdzie powinieneś być, albo zamkniesz się na innych i przestaniesz ufać nawet sobie. Ja wiem jaką istotą jest człowiek, moja łatwowierność może okazać się zgubna, ktoś to wykorzysta i da mi "wycisk".

Inna sprawa to aklimatyzacja w środowisku. A konkretnie jej brak. Nie umiem się dobrze bawić, nie umiem się śmiać a i głośnej muzyki też nie lubię (wtrącenie: a co za tym idzie - imprez też nie). Czasem patrzę na tych "bujających się" i chce mi się po prostu rzygać (przepraszam za dosadność). W ogóle nie bawi mnie to co bawi młodzież, może urodziłem się za późno i pasuję bardziej do średniowiecza. Tak, rycerstwo mi się marzy. Zresztą niedawno na polskim test robiliśmy odnośnie tej całej szlachetności i romantyczności. To były czasy, ale komputera nie było. I tu dzwoni moje... uzależnienie? Nie, raczej nie. Zawsze jak ktoś dzwoni i mówi "chodź, spotkamy się" to odczuwam takie dwa stadia. Jak jest to osoba, na której mi w pewnym sensie zależy, to rzucam wszystko i lecę na spotkanie. Jak jest to osoba taka zwykła (dla mnie) to raczej z niechęcią ale wyruszam na spotkanie (wtrącenie: chcę być dobrym człowiekiem, nie chcę się narażać). Inaczej ten ktoś mógłby się obrazić. Co do mojej przesadnej skrytości i skromności, to ciężko mi wytłumaczyć skąd to się wzięło. Bóg mnie takiego stworzył, brakowało Mu ludzi wrażliwych (wtrącenie: ja tak wnioskuję, nie wiem jak jest naprawdę) na ludzką krzywdę i na samego siebie. Zawszę stoję na uboczu i czekam, aż ktoś się mną zainteresuję i zaprosi do towarzystwa. Nie umiem się sam wkręcić. Często mam wrażenie, że mogę innym wadzić.

I tak, mam doła jak rów Mariański. Co mi pomaga? Muzyka. Co mi szkodzi? Muzyka. Słucham tylko tego co nie śmierdzi komercjalizacją (wtrącenie: za wyjątkiem Rihanny i "What's ,my name" bo to fajne jest) i dnb jest takie, że albo wesołe, albo przygnębiające. Cóż, daję się ponieść. A, i czemu 99% utworów musi być o miłości? To mnie jeszcze bardziej dołuje. Ostatnio zakończył się konkurs na najlepszy debiut 2010 roku na MTV Rock UK (TWO) - do tego osobny post będzie - i natknąłem się na MONĘ. Świetny utworek z fajnym przesłaniem (do odsłuchania na prawej stronie bloga).

Kończę więc tą gadaninę, więc aby mnie nie dołować okażcie chociaż minimalne zainteresowanie. PLIS!
Albo... róbcie jak chcecie...